Większe szanse jego, moje i nasze, czyli życie w krainie iluzji

Nie wiem, czy to było tylko moim udziałem, czy większość partnerów osób uzależnionych tak ma, ale ja byłam przekonana, że mój mąż ma większe szanse na wyzwolenie z nałogu, niż wszyscy inni alkoholicy. Roiłam sobie, że on z pewnością tego dokona, bo po pierwsze bardzo chce, po drugie nie zabrnął jeszcze w tym obłędzie za daleko, a po trzecie zrobi to dla mnie! Dokładnie skalkulowałam, że jeśli wyrzucę go z domu od razu, on ocknie się i zacznie leczyć, to najpóźniej w moje trzydzieste urodziny "będziemy" zachodzić w ciążę. Rewelacyjny pomysł! Wprost genialny! Zaplanowałam wszystko. Zupełnie jednak nie wzięłam pod uwagę faktu, że alkoholizm to poważna choroba i nie zależy od silnej woli, bądź jej braku oraz tego, że może to, że mówi, iż nie chce pić, wcale nie oznacza, że będzie robił wszystko, by tak było.
Po prostu myślałam, że „mój” alkoholik jest wyjątkowy i inny. Bardzo dużo czasu zabrało mi uzmysłowienie sobie, że jednak nie, a jako "rasowy" uzależniony uskutecznia postawy i działania, których głównym celem jest zapewnienie sobie komfortu picia. Świadomie, bądź nie, stosuje triki i manipulacje, których gama  rozciąga się od próśb, gróźb, użalania się nad sobą, wrabiania w poczucie winy, brania na litość, straszenia samobójstwem albo czymś innym. A ja - "rasowa" współuzależniona - ślepo wierzę w te jego zapewnienia, pomimo, że wiele razy się na nich przejechałam. Ale... tym razem będzie inaczej, zwycięsko! Musi być! Przecież obiecał! Jak typowa egocentryczka myślałam, że skoro ja nie kłamię i moje intencje są czyste, to znaczy, że wszyscy ludzie tak mają, prawda? Nie? Ups!

Nie dość, że myślałam, że mąż ma większe szanse, to byłam przekonana, że i moja sytuacja lepiej rokuje. Słuchając wypowiedzi koleżanek na grupie terapeutycznej myślałam, że one może i mają beznadziejnych mężów, ale mój taki nie jest. Mój mnie KOCHA! To, że przecież ich też je kochał... kiedyś... może nadal, nie wpadło mi do głowy. Moje „towarzyszki niedoli” w zasadzie w 90% mówiły o swoich partnerach źle, z pogardą, nienawiścią, ze strachem. Miały po prostu ich dość. Ich mężowie wyrządzili im wiele krzywd, również fizycznych. A do tego teraz często byli złośliwi, chamscy, zazdrośni i agresywni.  Mój taki nie był. Mój o mnie zabiegał. Słał rzewne esemesy, że kocha, tęskni, pragnie, robił niespodzianki, przysyłał kurierem kwiaty, albo na wycieraczce pod domem zostawiał świeżo nazrywane konwalie i bez, moje ulubione czereśnie, albo truskawki, bladym świtem odśnieżał samochód, kupował ulubione perfumy i słodycze. Szkoda tylko, że nie pakował całego tego zaangażowania w swoje leczenie. Z pewnością lepiej by na tym wyszedł. W każdym razie, za te wszystkie starania i deklaracje miłości, ja chciałam mu dać szansę (a raczej w efekcie nawet kilka szans), czego moje koleżanki nie rozumiały. Namawiały mnie do rozstania argumentując swoje wypowiedzi moimi zasobami i walorami, a ja najchętniej powiedziałabym im wówczas, by sobie te rady wsadziły gdzieś! Czego i kogo byłam warta - wiedziałam! Nie wiedziałam tylko, że to była iluzja.

 

Myślałam, że ja mam większe szanse na ułożenie sobie życia z mężem, niż one, bo skoro on mnie kocha (tak deklarował) i ja go również i oboje siebie chcemy, to... przecież jest najzwyczajniej w świecie logiczne i naturalne, że powinniśmy być razem. Zupełnie nie brałam pod uwagę jednej kwestii. Najistotniejszej. Alkoholizm to choroba postępująca i jeśli mój mąż piłby nadal, to z czasem też bym go znienawidziła. Że moje szanse na dobre życie z nim związane były z kwestią jego picia. A to było nienormalne, patologiczne. Bo jeżeli dwoje dorosłych ludzi planuje wspólne, szczęśliwe życie i stoi na progu powiększenia rodziny, ale warunkiem jest etanol, który przecież sam w sobie dla alkoholika nie jest problemem, tylko najbardziej spektakularnym w skutkach objawem choroby, to... to szanse na powodzenie całego przedsięwzięcia oscylują wokół zera.